"darbe zamanları çok tuttu diye suyunu çıkarmanın alemi ne?" şeklinde bir önyargıyla gitmeme rağmen çok çok beğendiğim bir film;zira hiçbir şey abartılmamış,her şey dozunda bırakılmış.
--spoiler--
filmde epey bir küfür kullanılmış;ama o küfürlerin büyük kısmı demet akbağ'ın ağzından,muhteşem oyunculuğundan döküldüğü için çok rahatsızlık vermiyor,gerçeklikten kopmuyor.demet akbağ'ın küfürleri dışında akıllara kazınan harika diyalogları mevcut.bir de bu karakterin evlilikten beklentileri düşündürücüydü:çay bahçesine gidebilmek,akşam beraber televizyon izlemek ve kocasının eve alışveriş yaparak gelmesi...
ipek tuzcuoğlu'nun ölmeden önceki son sahnesi göz dolduruyor.ayrıca genel türk filmlerinden beklenesi "oğlanın aşka gelip silahını atması ve anneciğine sarılması" tereddüt olarak bile yok.zaten bu sahne,müziğiyle de sarıyor sizi.
sarp apak ise bence karakterine* biraz daha bir şeyler katabilirdi.dona'ya olan aşkı bana yavan geldi.vurgun yedim,vurgun yedim...ee?bir de bir diyolog biraz saçma geldi.şöyle ki:
dona ona "sen de burada büyümüşsün..." diyor."demek sen de bir o..çocuğuymuşsun" demeye gelmiyor mu?
filmin en sevimli karakteri ise bence <abi bir fikrim var hayati>.çocuk her durumda günü kurtardı.gerçi yalnız bir kadının o kadar çocukla italya'da ne yapacağı muamma ama..
özgü namal'ın ise son sahnesi* biraz kötü gibiydi.onun dışında belirtmeden edemeyeceğim,nasıl güzel bir sırtı vardır o insanın yaa.*
--spoiler--
