sorun din özgürlüğünden ziyade, dini yapılanmanın ne kadar kökleştiği ve bu kökleşmenin ne derece tehlikeli boyutlara geldiği ile alakalı. türban sorunu tek başına incelendiğinde bunu bir yasakla alıkoymak, kişinin kıyafeti yüzünden eğitimini engelemmek son derece yanlıştır elbette. ancak durumun bir başka vehameti var ki, fethullahçı hücre evleri yokedilmediği, diyanet işleri başkanlığı (hadi kaldırmak demiyelim) minimalize edilmediği, imam-hatip liseleri kökten kapatılmadığı ve zorunlu din dersleri kaldırılmadığı sürece türban izni mükemmel bir suistimale dönüşüyor.
burda da asıl sorun çıkıyor ortaya, statükonun sistemi piç etmesi, oyuncak hamur gibi şekil vermek istemesi. bu dinci yapılanmalara buyur geç diyen bizzat zamanın askerleri ve askerlerle kanka olan milli görüşle milliyetçiler, kendi elleriyle kurdular bütün bu kurumları vakt-i zamanında ama şimdi gene işlerine gelmediği için aynı keyfiyette kaldırmaya çalışıyorlar, bunu da başaramayınca arkadan dolaşıp engelleme çabasındalar. ancak bu ne kadar engellenmeye çalışılsa da kendi kurdukları sistem bant fabrika misali ilköğretimden başlayarak seri yobaz üretmekte. haliyle bu üretim fazlası da bir noktadan kanalize olmak için ellerinden geleni ardına koymuyor.
bir başka konuya dikkat çekelim, 2002 öncesi, yani akp iktidarı öncesi her gün bir hücre evine baskın yapılıyordu hatırlanırsa. ancak 2002'den sonra akp polisin kontrolünü eline aldı ve artık bu baskınlar yapılmaz oldu, legalite dışında illegalite de kökleşmiş durumda ve hatta kadrolaşma ve anadolu kaplanları adıyla sunulan dinci burjuva hat safhaya çıktı.
din ve vicdan özgürlüğünün sağlanması için tüm dini kurumların kesin biçimde tasfiyesi gereklidir, çünkü bu olmazsa bu özgürlük değil bir çoban eşliğinde yönlendirmeye dönüşecektir ki dönüşmekte de. avrupa'ya da bakılırsa bu durum aynı, din adamları sınıfının kesin biçimde tasfiyesi sözkonusu, ondan sonra kişiler kendi dini inançlarını istediği gibi yaşayabilmişlerdir. türban bu durumda hiçbir zaman kişisel hak ve özgürlük falan değildir, çünkü dini emir, aile dayatması, toplum baskısı ile giyilen bir kıyafet hiçbir zaman özgürlük olamaz. bunun özgürlük olabilmesi için kişinin illegal ya da legal sistem tarafından yönlendirilmesini ortadan kaldırmak gereklidir, ancak bu sağlanırsa türban takıp takmamak kişinin kendi kişisel tercihi ve dolayısıyla da kişisel hak ve özgürlüğüne dönüşebilir. bunu asker ve yargı da bal gibi biliyor, dinci cenah da ama askerler kurdukları sistemi eline yüzüne bulaştırdığından ve bunu kabul etmek istemediklerinden, dinciler de bu sistem çıkarlarına olduğundan ses çıkarmıyorlar olayın asıl boyutuna dikkat çekmek yerine türban sorununa odaklandırmak, siyaseti bunun üzerinden yapmak işlerine geliyor.
