Göğüs kafesimin içindeki çıldırış boğazımı sıkıyor.
Her an her saniye sessizleşen ve bir anda yükselen çığlıklara dayanamıyorum.
Kalbim sağır oldu, beynim ise hassasiyetinin doruklarında.
Ne cevap verebiliyorum bağırışlara ne de kulaklarımı tıkayabiliyorum.
Zararsın çocuk, hem fazlan hem azın zarar.
Yok olduğunda cinayetsin, var olduğunda katil.
Canım yanıyor.
Beni cennetine alıp orada yakmandan anlamalıydım adaletsizliğini ama inandım çocuk, bi kez olsun öyle güzel güldün diye inandım.
Şimdi cehennemine kabul etmeyen bir dünyanın içinde uzun uzadıya voltalar atıyorum.
Dokunuyorum taşlara, duvarlara, toprağa; hissediyorum gökyüzündeki o uğultulu rüzgar sesini; hergün biraz daha sonsuzluğa inanıyorken, senden geri adım atamıyorum.
Yanıyorum çocuk, öyle bir alev ki bunu yapan ateşin sen olduğuna inanamıyorum.
Taa ayak parmaklarımdan yaktın beni, en zor anımda sana koşmak istesemde üstüne basamıyorum gerçeklerin, gelemiyorum bir anda yanına, tutamıyorum ellerinden çünkü ellerim yangın seni yakamam çocuk, senin o güzel ellerini yakamam.
