bir işe yarayıp yaramayacağı aklına gelmeyen ama çokluğuna azlığına karar verdiğin zaman seni derinden yaralayandır. hayır tutup da bunu o insana söylesen ''benim için ne yaptın'' diyecektir. dedi de. öğrenmiş olduk işte o an. ayıp öyle şeyler söylenir mi hiç felan da demedim. bir kişinin kırıcı olması yeter de artar bile zaten. bu cümleden sonra diyecek bir şey bulamıyorsun keza. şunu anlamıyorum. biz çok sevmeyi hedeflemiyoruz. bunlar kendiliğinden olan şeyler. sanki sen bunu ona karşı bir kart olarak kullanıyorsun, baskı yapıyorsun algısını nereden alıp da bizim yüzümüze vuruyorlar? o tam bir muallak işte. kimsenin seven, değer veren birine ihtiyacı yok diyemem ama birçok kişi bu konuda riyakar. yalnızım, sevgiye açım diye zıbaranlar bir bakımışsın egoya dönüşmüş. anlam veremiyorsun. bu çağın insanı hep söylerim: ''nankörlerin efendisidir. '' kendisine olan sevgiyi, saygıyı, nezaketi daima karşı tarafın bir zaafı olarak görmekten kafayı yemiş. çok ya da az sevmek değil konu. konu o bile olsa bu devirde eli yüzü düzgün, seven, dürüst, samimi bir insan bulursan öp başına koy. cümlenin başında ''çok ya da ''az'' olması önemli değil. bizim açlığımızı çoğaltıyorlar. sonra karşılık alacak insan bulamıyoruz. en kötüsü de bu.
