uzun zamandır çok sevdiğim, her zaman beni çok derin düşüncelere gark eden, inanılmaz değerli bir sanatçı. mohsen namjoo. her şarkısı ayrı bir eserdir. gerçek bir eser. kız arkadaşımdan ayrıldığım ilk zamanlarda özellikle çok fazla dinliyordum şarkılarını. nobahari, ey sareban, dele zaram... ve bilirsiniz ki genelde kötü geçen, zor geçen günlerde sürekli dinlediğiniz o müzikler o zamanlara yapışır kalır. o zamanları atlattıktan sonra bile duyduğunuzda sanki o günlere geri dönüyormuşsunuz hissi verir ve bu rahatsız edicidir. bende tıpatıp bunu yaşadım ve yaşamaktayım mohsen namjooda. zaten son derece hüzünlü ve kaliteli bir yalnızlıga iten şarkıları var, bir de öte yandan o zor zamanlarım geliyor aklıma, iyice düşüyorum.
normalde huyum değildir, aştığım ve aştığım için şükrettiğim zamanlarımı tekrar hatırlamak. ama hatırlamamak için mohsen namjoo'dan vazgeçecek değilim. gerçek bir sanatçı. güzel adam.
bir tek ben bileyim, başkaları bilmesin vs yazanlar olmuş mohsen namjoo için. kendisi iranda çok ünlü bir sanatçı zaten. aynı zamanda istediği kadar bilinsin, mohsen namjoo bilmenin yetmeyeceği bir adam. anlamak lazım. gerçek anlamda hissetmek lazım. bir iki şarkısını bilip beğeniyor olmak, mohsen namjooyu anlıyor olmak anlamına gelmez.
son olarakta şunu söyleyeyim. sanki mohsen namjoo'nun karşısına çıkıp böyle samimi cümleler etsem, gülümseyip mütevazi bir şekilde yüzüme gülümsemek yerine sağol deyip geçer gibi geliyor. çok soğuk bir yüzü var. hehe. olsun.
