az önce içerden gelen sesle şöyle bir kalktım, sorumsuzluğun defterini dürmüş kadın, sen tut ufacık çocuğu evde yalnız bırak dışarı çık küçücük kız evde kimseyi göremeyince korkmuş pencereye çıkmış 5. kat ağlıyor, tevaffuğun iğne deliği tam da tüm sokakta elektrikler kesilmesin mi?
kızcağız 2 kat korkmaya başladı, yavrum içeri gir geliyor annen diye telkin veriyorum yok anlamıyor ufacık ya daha minicik, yüreğim hopluyor ama bir şey olacak diye kendi çocuğum olsa o kadar korkamazdım yani, o an kafa ışığım vardı onu tuttuk korkmasın diye ışığı görsün hala ağlıyor aşağı eğiliyor anne anne diye.
neyse ki kadın sonunda geldi çocukta kapı sesini duyup içeri koştu.
