çocuğun dili dini ırkı vs. hiçbiri mevzu değil. burada önemli olan şey çocuğun attığı taş da değil. hadi diyelim ki o bi çocuk ve yaptığı şeyin doğru olduğunu düşünüyor. arkadaş bu çocuğun annesi babası ne yapıyor? yaptığı şeyin yanlış olduğunu söylemiyor mu çocuğa? tabiki söylemiyor. çünkü bayrak salladıkları yer belli. devletin bütün fırsatlarından istifade edeceksin sonra devletin polisine taş atması için sabahın köründe çocuğunu dışarı yollayacaksın adına da ekmek almaya gitti diyeceksin. binlerce andavalda sana inanacak. komiksiniz lan. o sapanı babası yapmadıysa, annesi çocuk evden çıkarken vurduğun gol olsun demediyse ben bir şey bilmiyorum.
yeter artık çocuk edebiyatı yapmaktan. serap eseri vahşice katleden, fırata kıyan, savının küçücük evlatlarını babasız bırakanlarla aynı bayrağı sallayan birilerinin çocuğu lan bu. beyniniz hiç mi çalışmıyor? tabi çalışmaz. gözünüz kör olmuş lan sizin pis yavşaklar. bu çocuğa kastığınız duyarın onda birini savcıya yaptınız mı? hiç ne halde o aile düşündünüz mü? kocası iki kat yukarıda esir alınmış bir kadının ruh halini tahayyül edebiliyor musunuz? hala o bi çocuktu çocuktu çocuktu. çocuk falan değildi. ben 14 yaşımda iken kendi paramı kazanıp kendime bakıyordum ne çocuğu lan. hain ailenin haince yetiştirilen bir üyesi işte. hepiniz biliyorsunuz ama hepiniz hainsiniz ya işinize gelmiyor bunu söylemek.
şimdi siktir olup gidin ve başka yerde zırlayın. ölüm acı ama gelmişse neden geldin demek kimsenin haddi değil. neticede er ya da geç hepimizin götüne o pamuğu sokacaklar çok şey yapmamak lazım.
