legalite çalışmasını "şarkı" kelimesiyle atlayıp olay yerine canlı bağlanıyorum..
şimdik,
bir sanat eseri kritize edilirken; estetik açıdan olduğu kadar, bütününde sakladığı mana ve o manada arz eden ehemmiyet açısından da ele alınmalı ki muhkem bir iş çıkarılmış olsun.
bu bağlamda, "bizim himmet memleket / memleket bizim himmet" estetik değerlemede mevcut ile aynı skalada karşılık bulurken içerik, öz bakımından barış manço'nun "oku bakalım aaayı"sından bile geride kalmakta.. neden? çünkü yapısında taşıdığı, anlatmaya çabaladığı bir derdi, tasası yok! içi boş.
buradan hareketle,
kırmızı marlboro'yu salt biçimsel açıdan eşleştirebildiğimiz için, "nazım hikmet memleket" ile sanatsal değeri aynıdır demek pek de akılcı bir eleştri olmuyor, olamıyor.
aynı, "sihirli kelimeler" nedeniyle içeriğe takılı kalıp, estetik kaygılarını dile getirene peşin peşin "algılama bozukluğu" teşhisini koymakta görüldüğü gibi..
