kız bir buhranın ortasında,yapayalnız hissediyordu.. çok sevdiklerine rağmen.. sevilmesine rağmen..
o sabah hızla terketti evi.. hayata inat çok güzel bir elbise giymişti.. hayata inat açık bırakmıştı saçlarını.. hayata inat ya bir nebze de olsa güzeldi..
kayıp adamın arabası durdu önünde. bir süre aynı arabada yol aldılar.. kayıp adamın kayıp hisleri.. soru sormadı kız devam etti.. bahçesine ulaştı. sihirli ferah bahçesine..
artık özgürdü, kavruk kanatlarını açabilirdi.. gözleri her zaman ki gibi, yılların sevgisini beslediği adamı aradı. adı "zaman"dı.. yoktu bahçesinde -uzun zamandır olmadığı gibi- şaşırmadı.. oturdu, keyfi yerine geldi hayata inat ya..
çıkmak üzereyken hayat bam telinden yakaladı.. "zaman" çok yakındı.. gitmeliydi görmeliydi onu..
gitti gitmesine, sevdi sevmesine yeniden de.. tutuştu.. adımları karıştı.. içi buruldu.. ilk gün ki gibi sevdi yeniden, 4 yıldır başa sarılan her sabah ki gibi.. ardında "zaman"a bir mesaj bırakıp döndü evine..
telefonu çaldı arayan kayıp adamdı.. içinden gelmedi gitmek.. "zaman" vardı aklında, kalbinde, ellerinde.. o ellerle başkasına dokunamazdı.. gitti..dindirir belki durulur diye..
gözlerini kapatıp "zaman" diye sarıldı kayıp adama uyudular sakince.. sabah bir telefonun feryadıyla uyandılar "zaman" dan gelmişti mesaj.. yerinde duramadı kız.. dünya onundu. kayıp adam söylenip döndü sırtını uyumaya devam etti..
saatler sonra uyandı.. adam merdivenleri inerken yatakta bir parıltı çarptı kızın gözüne ve bir tane daha.. sarı uzun saçlar.. gülümsedi.. ve dedi ki "vicdanım rahatladı..."
