Tamam ölür ölmesine de böyle ölünmez, nasıl içim sizlıyor..
7 8 yıldır bizleydi belki de daha çok.
Beni pek sevmez gibiydi eskiden biraz huysuzluk etmiştim ona, çocuktum lan.. ama beni görünce kapıda miyavlardi hep, iletisimi pekte koparmamistik. yani oda beni severdi işte, çok belli etmesede.
yaşlandığının farkindaydik artık yorgun ve güçsüzdü yine de sevimliydi hala. lan, ev halkından biriydi işte o.
eve ugradim, o gün evin bir yerini pisletmis. evdekiler bağırdılar biraz çünkü yapmazdı o böyle seyler. anlar konuşmalarımızı, utandı, kafasını kaldırmadan usul usul çekti gitti.
Ne bilir ki insanoğlu?
...
En son evden koşarak gittigini hatırlıyorum ve birde, gece hiç uğramadığı hiç yapmadığı gibi, ilk kez odamın penceresinde, yalvarircasina miyavladigini, iceri girmeye çalıştığını...
Siktir git deyip pencereye vurmuştum. uyandırmıştı beni sinirliydim. lanet olsun nerden bile bilirdim ki? Son kez geldiğini? Benden yardım istediğini? Hastayim ben diye yalvardigini?
Ertesi gunler eve hiç gelmedi. yavaş yavas anladık gittigini, ebediyete doğru..
Bir kosede cansız bedenini göreceğimiz günü bekledik hep.. hadi yine bir umut çıkar gelirdi kapıdan, gelmedi.. evden, caddeye kadar bizden kimi görse peşinde gider, etrafında dolanır, oynar ve miyavlardı, artık miyavlayan kimse yok..
En acı saatler onun gözlerinde ki yaşamı görmeyi yitirdigim andı. karnını okşadım biraz, tepki vermedi. ölü bir vucut sadece. kocaman bir siktir dedim içimden.. ilk defa pencerene geldi o akşam, tırmaladı, uyandıracak şekilde miyavladı sen ne yaptın be aptal adam?
Ne olurdu mamasını önüne koyup uykuma geri dalsaydim ya da hasta olduğunu farkedip götürseydim veterinere?
Bir kedi demeyin ona, yillar geçtikçe aklı az çalışan biraz tüylü bir arkadaş, bir dost olmadı mı o? beraber büyümüştük, içimde acıdır, bir garip sızıdır o siyah tüy yumağı..
