şimdi kesin buradan birkaç arkadaş çıkıp hayat her şeye rağmen güzel, yaşamaya değer filan geyiğini yapacaktır ama şimdiden uyarayım; ölmek isteyen bir adama bu klişe ile yaklaşmayın. çünkü bu laf o kadar çok kullanıldı, kullanılıyor ki adeta hayatın monotonluğuna ve çıkmaz sokaklarına açılan görünmez bir kapının kanıtı gibi.
ölmek istemek gayet doğal bir süreç veya dönemdir. genellikle ülkemizde ergenlik dönemlerinde, bununla bağlı olarak aşk acısı çekildiğinde yahut ergenlik olmadan da sek olarak aşk acısı çekildiğinde girilen bir dönemdir. şahsen ben bu dönemde öleni görmedim bedenen. ruhen ölen birkaç kişi tanıyorum ama.
ruh ölümü veya kişilik ölünmesi: afedersiniz ama biraz önce götümden uydurduğum terimlerdir. benden önce uyduran biri olmuşsa da götünü öperim ama bunu daha önce duymayanlar da benim götümü öpsünler o zaman. neyse kimse kimsenin götünü öpmeden bu konuyu bir yerlere bağlamalıyım. bu ölme türü (morte de la soule) insanın çeşitli nedenlerden dolayı daha önce olduğundan çok daha farklı bir kişiliğe dönüşmesine denir. bir nevi aynı bedende reenkarne olmaktır.
hemen hemen herkes hayatının bir döneminde ölmek istemiştir ya da isteyecektir. ister aşk acısı olsun, ister geçim sıkıntısı olsun, ister utanç yüzünden olsun, isterse de ölen birinin yanına gitme isteği olsun.
