Sen görüp de aşık olduğum, hayranlık beslediğim, her halini sevdiğimsin. Sen, dünyada bir insanın başına gelebilecek en trajik olaysın. Sen kış mevsimisin, bembeyaz teninin, beni benden aldığı. Belki de yaz mevsimisin, tüm renklerin yakıştığı. Mutluluksun sen, her şeysin. Belki bir çocuğun yüzündeki tebessüm gibisin. Belki de koca bir kahkahasın. Bazen varsın, bazen vardan da ötesin. Düşünüyorum bazen, seni nasıl sevmişim diye? Sen benim çok güzel sevdiğimsin.
Bu yazıyı okumayacak olman dünyanın en acı travması. Nitekim üzülüyorum buna. Anlamayacaksın sana yazdığımı, bilmeyeceksin beni, hiçbir zaman görmediğin gibi, yine yokmuş gibi olacağım senin gözünde.
Olsun...
Yok da olurum senin için. Okusan iyi olurdu ama okumasan da önemli değil. Ben bu yazıyı sana yazdım.
Kara gözlerine... kısa kirpiklerine... öpülesi dudaklarına... ince uzun parmaklarına... boynundaki benlerine... gülüşüne...
