hayatın boş geçmesinden ziyade boş olduğunu düşünmeden edemiyorum dindar bi insanken bile bazen düşünüyorum ne ulan bu çile? ne bu kalabalık? nedir bunca çaba? nedir bu kargaşa? mutluluk huzur nedir bilelim artık? pişmanlıklarımdan keşkelerimden geriye saramıyacağım şeylerden sonra çok düşünürüm. bunu son zamanlarda çok fazla yaşadım örneğin 2 yıllık okul okuyorum 2. sınıftayım sınav sırasında kopyaya teşebbüsten yakalandım cezam belli değil uzaklaştırmamı alırım ne alırım bilmiyorum 2-3 haftadır bunun kaygısı içindeyim ailemin beklentileri var oğlumuz diplomasınıda alsın gelsin işe güce başlasın onu bile beceremiyorum bıkıyorum usanıyorum hergün gelecek kaygısından bana emek harcayan insanların benden beklentilerini karşılayamamaktan ulann her an ölebiliriz hayatın garantisi yok ama sanki sonsuza kadar yaşıcakmış gibi çalışıyoruz çile çekiyoruz...
