Sıkıldım bugün kendimden. Sürekli hasta hissetmekten. Sürekli yorulmaktan. Ne olacaksa olsun diyorum. Ne gelecekse gelsin. Kendimle olan kavgalarım yordu beni.
Bir serin rüzgar esti, aldı ruhumu, vermedi geri.
Çam koktum, toprak koktum, deniz koktum bir müddet ama uzun sürmedi hiçbiri. Hep kısa kestim. Hep ben arındım kendimden.
Nasıl oluyor da insan hem kendi benliğinden bu denli kaçarken hem de kendi olmak istiyor?
Düşünmemeyi seçebilmeli insan.
Ağzımda bir sigara, sırtımda bir çanta, taşa toprağa yalın ayak basa basa, ağzım da varsa kulaklarıma, öylece yürüsem gitsem, hiç bilmediğim, hiç duymadığım bir boşluğa.
