bundan 7 yıl önce gitmiştim haleb'e, ilk defa o gün gezmiştim türkmen şehrini. orada bulunduğum her dakika yıllardır orda yaşıyormuşum hissi hakimdi kalbime. o gün ilk defa çay içtiğim çarşının çayocağında çalışan genç bu gün de bizden olsun. dediğinde yaşadığım histen emin olmuştum.
ben yıllardır burda yaşıyorum .
orda bizim türk olduğumuzu öğrendikten sonra -hazırlıksız olmanın verdiği mahcubiyet ile- ellerinin ayaklarınına dolaşması , gösterdikleri samimi ikram isteği , halebin sokak çocuklarının bile bize gösterdiği muhabbet hala gözümün önünden gitmiyor. halebin ermeni kuyumcularının türkçeyi anadilleri gibi bilmesi bile bize olan hasretlerinin simgesi.
ben antepliyim. ve dün geldim gaziantep'e ama gezemiyorum şehri... şehrin çehresi halep'e o kadar çok benziyor ki utanıyorum antebi gezmekten. çarşıda gezerken aldığınız koku bile aynı. bir imtihandı halep veremedik... allah affedermi bilemiyorum ama vicdanlar affetmiyor.
