Baba,
Her zaman farkında oldum ki, tek amacın beni iyi bir insan olarak yetiştirmekti, daima buna uğraştın. Bu konuda sana minnettarım. Ama aynı zamanda şikayetçiyim de. Ben tutunamadım çünkü. Karşımdaki yüzüme gülerken arkamdan sövdü, ben yapamadım; açık açık yalan söylerlerken, ben söyleyemedim. Aslında bu dediklerimi ben de yapmalıymışım. Yapmadığımda bir 'yabancı' olduğumu gördüm.
Şu an bu satırları varoluş kaygıları içinde yazıyorum. Dünya'nın şeytanla Allah'ın mücadelesi adına yaratıldığını düşünmüyorum. Ama ne için var olduğumuzu, bu dünya'da ne aradığımızı da bilmiyorum.
Sana veda ediyorum baba. Dünya'ya da veda ediyorum. intihar, yaşamın galibiyetini kabulleniş olarak tanımlanır hep. Varsın ben mağlup olayım, sanki ne zaman zafere ulaştım ki! Hem mağlubiyet, dünyanın sonu değil ya?
Şimdi veda ediyorum baba. Dünya'ya da veda ediyorum. Ya hiçliğe ya sonsuzluğa gideceğim bundan sonra. Hiçlik olduğunu düşünüp sonsuzluk olmasını umut ediyorum. Keşke hangisi olduğunu sana da haber verebilsem. Elveda baba, sakın üzülme.
Sevgi ve sefaletle!
