Çocukken top oynardık. Saklambaç falan. Hayal kurardık. Futbolcu olmak isterdik.
Sonra biraz büyüdük okuma yazma öğrendik ilk. Sonra matematik türkçe sosyal ingilizce derken bir bakmışsın orta okul olmuşsun.
Sen yine hayal kurarsın. Doktor öğretmen polis olcam dersin. Yarış atı gibi seni yıllar boyu sözde eğitime tabi tutarlar.
Sonra lise. Sonra üniversite.
Vel hasıl anlamazsın nasıl geçtiğini yılların. Aynaya bakarsın ve dersin büyümüşüm.
Sonra çocukluğunu hatırlarsın. Derin derin düşünürsün ve yine aynaya bakarsın.
Bir bakmışsın ki yalnızsın artık. Başaramamışsın senden istenileni.
Adam olamamışsın.
Değişmişsin. Eser kalmamış o çocukça mutluluktan. O çocukluk hayallerin yok olmuş gitmiş. O uğruna geleceğinizi yaktıklarınızda uçmuş gitmiş başka yerlere.
Size elini uzatan kimse kalmamış. En yakınlarınız bile selamı kesmiş.
Medet umduğunuz ne varsa yüzünüzü güldürmemiş. Neye tamam oldu dediyseniz olmadı.
Belki yeterince iyi anlatamadım. Zaten bu duyguyu tam olarak anlatabileceğimide sanmıyorum.
