aralık ayının 12 siydi, önce ilçeye yaklaştıkça askeri birliğin tepesindeki dağa kazınmış olan güçlüyüz, cesuruz, hazırız yazısıyla karşılaştık. o ana kadar işin ciddiyetinin farkına varamamışız sanırım aha geldik birazdan gireceğiz içeri duygusu ilk o an vuku buldu. zaten çok geçmedi 5 dakika sonra nizamiyenin önünde bizi ıspartadan oraya kadar götüren üniversite öğrencisi arkadaşla vedalaşıyorduk bile. aklımda kalan en belirgin şey adamın kulaklarını yüzünü ısıran felaket soğuk rüzgardı sadece. belki de mahalleden bir arkadaşla hatta baya kanka diyelim biz ona aynı yere düşmüş olmanın verdiği rahatlıkla girdik içeri, kapıda bir üsteğmen hoşgeldiniz diyerek güzelce karşıladı bizleri. yine de ne kadar güzel karşılama olursa olsun gecenin sonunda o ranzaya uzanıp tavana boş boş bakıyor ya insan o duygunun tarifini yapmak çok zor. belki de hiç olmadığı kadar yalnız ve güçsüz hissediyor insan.
