bizden hep başkaları olmamız istendi. hep başkaları olduğumuzda, onlar gibi davradığımızda bizi seveceklerini söylediler. sürekli kalıplara sokmaya çalıştılar. gerçek karakterimizi hiçbir zaman görmek istemediler. hep onların sevdiği, idealize ettiği, sunilik vardı akıllarında. sonuç vermeyince çekip gittiler. kendi seçtikleri kuklalara, balmumundan heykellere, torslara aşık olmuş gibi yaptılar. sıkılınca da o heykelleri itip kırdılar. bizimse kırılan sadece kalbimizdi. deviremediler. biz karşılaşmalara, hayatın akışına inandık. değer verdik, sevdik. kimsenin heykeli ya da kuklası olmadık. bu yüzden onlar bi kere kırıldılar. biz her gün kırıldık, üzüldük ve onurlu yalnızlıklar düşürdük içimize. orada mahsur kaldık... sonra sen gelip nasıl beni değiştirmekten bahsedeceksin bana? şartlarım sana uyacak, kendimi seni seven herkese sevdirmek zorunda olacağım felan gibi saçmalıklar aklımın ucundan bile geçmedi. kırılan sadece kalbim oldu. gövdeme asla diş geçiremeyeceksin. eline fırçanı alıp heykellerini boyamaya devam et. onlar sadece alçıdan, kilden, topraktan birer heykel. bense capcanlıyım. hiçbir zaman bana heykel muamelesi yapamayacaksın. beni olduğum gibi kabul etmediğin için kendinden utanacağın günler gelir mi bilmem ama ben senin sevginden hiçbir zaman utanmadım. bu bile utanman için yeter. heykeller ağlamaz, utanmaz. sen de biraz değiş. bi kereliğine anıtsal bir taş gibi durma aklımda. kafandan üst tarafına değil biraz kendine boydan bak ve biraz düşün. neye benziyorsun?
