çağımızda, garip moda akımlarına şahit oluyoruz. adına insan dediğimiz mahlukatların özellikle genç olanları; şizofreni, depresyon, borderline kişilik bozukluğu vs. tehlikeli ruhsal rahatsızlıkları, farklı görünme çabaları uğruna kullanır hale getirmişler. kendilerine deli, cadı, asi sıfatları yakıştırarak yer edinme karizmatik görünme savaşlarına girişmişler. film ve dizi yapımcılarının bu durum üzerindeki etkisi yadsınamaz. önüne koyulanları tüketen bir toplum için bulunmaz nimetler.
gelin görün ki kazın ayağı aslında farklı, atladıkları nokta bu zaten. hani sarhoş olan insan, "ben sarhoş değilim" diyene kadar sarhoş olduğunu anlamazsın ya* bu da o hesap.. bir deliye ben deliyim dedirtemezsin. ben akıl hastasıyım da dedirtemezsin, deli lafından rahatsız olanlar için.
bu kabul etmeme durumu tabii ki gerçeği değiştirmemekte. deli olmak, gerçeğin farkında olmamak değil işte, gerçekler diye önümüze koyulan safsataları, klişeleri, reddetmektir. tüm o saçma kurallardan kopabilmiş, etrafta gördüğün sahte başkaldırılarının tam karşısında, gülümseyerek tüm sistemden soyutlanmaktır. hesap sorulamamama özgürlüğüdür. yaşam ehliyetini almak zorunda olmamaktır. kimilerine göre ayrıcalıktır. işte bu yüzden deliler ben deliyim demezler, özgürlükleri ellerinden alınıp, diğerlerinin gerçek sandıklarının içine kendilerini bırakmamak için. belki de salladım ne bileyim.
