10 ay önce rahmetli olan annemi bu zamana kadar rüyamda görmemiştim. Hayır yani babam defalarca gördü, ablam kaç kere gördü, 10 bin nüfuslu akrabam var, her gün biri görüp telefonla anlattı bana annemi gördüğünü. Bi ben...
Kaç gece uyumadan önce dua ettiğimi bilirim onu rüyamda göreyim diye ve kaç sabah göremediğime yanarak uyandım.
ilk defa gördüm rüyamda. ilk defa..
Koltukta oturuyordu ve koştum sarıldım sıkı sıkı. Sanki aylardır bir yere gitmiş de yoldan gelmiş gibi hissediyordum rüyamda. ''Anneemmmm'' diyerek nasıl sarıldım sımsıkı, o tombiş yanaklarından nasıl da öptüm. Sarıldıkça daha sıkı sarıldım, kadıncağızın kan dolaşımı duracaktı neredeyse. Sürekli olarak ''annemmm çok özledim seni'' dedim durdum, sarıldıkça sarıldım öptüm. Hiç cevap vermedi, hiç konuşmadı.
Ve sonra uyandım. Karanlıkta rüya olduğunu anladığım an gözlerimden yaşlar döküldü. Tekrar uyumaya çalıştım hemen, belki yakalarım diye, belki rüya devam eder diye.
Olmadı, kahretsin ki uyumayı beceremedim. Kalktım oturdum karanlıkta. ''Ne kadar gerçekçiydi öyle'' diye düşündüm ve onu görmenin bana aslında ne kadar iyi geldiğini.
Kaç yaşına gelmiş adamım, ben bile bu kadar etkileniyorsam annesini kaybeden çocuklar ve gençler kim bilir neler hissediyor, boyunları nasıl bükük kalıyor.
