eski türk filmlerini izlenilir kılan tek unsur karakter oyuncularıdır.
ben hiç bir zaman kemal sunal'ın eşşoğlueşek repliğine gülmedim ama dikiştutmaz sabri'ye, sütçü ali'ye, gardrop fuat'a, lüfer'e, kahveci hakkı'ya güldüm.
ali kaya'nın kahvesinde hile yapanın halini gördüm. mardinli arif'in karizmasına yaklaşan bir jön görmedim. turgut özatay'ın kötülüğün resmini çizmesine şahit oldum. tecavüzcü coşkun'un her filmine mülayim ve kalender bir tavırla başlayıp, şerefsizlik dozajını istikrarlı bir şekilde artırmasına hayran oldum. daha uzar gider de uzun yazı okumasını sevmiyorsunuz.
