insanın kendisiyle kaldığı anlardan yalnızca biri. Yol çizgisi sonsuza doğru çizilirmişçesine takip ederiz gözlerimizle.
Burada tanıştığım bazı yazarlarla, otobüs yolculuğunda tanışmışım gibi bir his var. Aynı yolun yolcusuyuz, aynı tip yükümüz var ve koltuklarımızda yanımızda oturan kişileri tanımıyoruz. Yalnızız yani. Ve bu tanıştığım yazarlarla otobüsün aynı tarafından bakıyoruz yola ve gökyüzüne. Bizde kulaklıklar var ve iç sesimizi böyle bastırıyoruz. Bu yazarlarla ben, gece olduğunda zifiri karanlık yerlerde, belli belirsiz cılız bir ışığın kime ait oldugunu ve ne kadar şanslı olduklarını düşünüyoruz. Arada da camın üzerinde beliren kendi yansımamızı görüp, offlayarak kafamızı arkaya yatırıyoruz. Bu yazarlar ve ben, koltuklardaki ekrana boş gözlerle bakıyoruz ve yarım kalan kahvenin soğuk kokusunun ne kadae iğrenç olduğunu düşünüyoruz.
Sonra otobüs duruyor ve biz otobüsten inip mola vermenin bir anlamı olmadığını düşünüyoruz. Çünkü yanımızda kimse yok, ama soğuk bir gecenin havasını da almamak olmaz diyoruz. Sonra yazarlar da ben de, köşede bir yer buluyoruz. Kollarımızı göğsümüzde kavuşturup, etrafı izliyoruz ve sonra
Bu bahsettiğim yazarlar ve ben göz göze geliyoruz. Hiç görmediğimiz birbirimizi yalnızlığımızdan tanıyoruz. Ve birbirimize gülümsüyoruz. Acı acı.
