Kendi kendini kandırma ustalığına sahip insanlara özgü bir meziyettir aşk. Çünkü kafamızda kurduğumuz o gerçek sevgiliye benzetmeye çalışırız herkesi, ondan bir iz buluverince de asıl beklenen o'ymuşcasına kandırırız kendimizi. Daha öncesinde kimseye söylemediğimiz sonrasında da kimseye söyleyemeyeceğimiz türden yalanlarla kandırırız kalbimizi. Aşkta, yaprakları sararmış ağacın dalından düşen kuru bir yaprak gibi, baharın ilk ışıklarıyla daha yere deyemeden eriyip giden kar tanesi gibi, yağmurlu bir günde otobüsün camına yazılan silik harfler gibi, boğazıma takılıp kelimelere dökemediğim tüm acılarım gibi biter. Geriye burnunuzda bitmeyen bir sızı kalır kala kala. Biliyorum aşk bitmez derdim hep ama biter. Bir nevi yanılsamadan başka bir şey değil çünkü aşk.
