insan için büyümeyi yüzeysel ve sınırlı duyular ışığı altında ele alırsak; iki türlü düşünülebilecek bir değişimdir.
'durum ' ifadesi , değişmeyi ve gelişmeyi ifade etmekten uzak. o yüzden değişim kelimesini kullanmak istedim.
büyümenin fiziksel boyutunu her insan yaşıyor. doğuyor, büyüyor , büyüyor ve büyüyoruz. ta ki ölüme yaklaştıran çöküş anı gelene kadar. fiziksel ve bedensel boyutu her insanda - hemen hemen- aynı olduğu için araştırılması dualist kesim için önemli olsa da, ortalama insan için önem teşkil etmez.
metafiziksel büyüme diyebileceğimiz diğer boyutu ise çok katmanlı, etkileşimli, lineer olmayan, organik ve kompleks bir süreçtir.
bu büyümeyi fark ettiğimiz minik varoluşsal an'lar vardır. hayatın durağan olmadigi , akıp gittiği anlardan koptuğumuz ve tam anlamıyla kendimizle kaldığımız minik zaman dilimlerinde bizi saran ve iliklerimize kadar hissettiğimiz varoluşu yakalarız. bu varoluşsal farkındalıklar' da kendimizi gözden geçirir ve hatırlamaya çalışırız. "ben ne yapıyorum" soruları ile "parcasi oldugum ve kendisine ait hissetmediğim bu toplum nereye gidiyor?" gibi daha kolektif sorular birbiriyle yarışma haline girerken, beyin önceki varoluşsal farkındalıklarını o ankiyle kıyaslamaya doğru yönelir. işte tam o sırada, " vay be, eskiden böyle düşünüyordum, ne kadar eksik ve kusurlu bir kabulmüş." dediğiniz durumlar kafanızda canlandiği gibi, gecmiste simdiye nazaran daha sofistike dusundugunuz noktalari da kesfedersiniz. bu sorgulamalar sizin yaşla ilerlediğini düşündüğünüz varlığınızın, aslında bir türlü lineer çizgide ilerlemeyen kendiliğiniz yüzünden hiç de "büyümediğini" görmeye götürür. varlığınız taşa takılır. ama bir türlü yere düşüp, sert zemini yüzünde hissetmez. büyümek bu anlamda kendisinden kacamadigimiz çarpık bir devinimdir. Garip.
