bir yere girerken en çok selamun aleyküm diye selam vermeyi seviyorum. rahmetli babam öğretmişti. örneğin taksiye binerken taksici hacı amcaya merhaba diye selam vermek bir tuhaf oluyor.
inancımı kaybettiğim ilk yıllarda inatçı bir şekilde inşallah kelimesi yerine dilerim, umarım gibi kelimeleri seçerek kullanıyordum. ergenlik işte! sonradan anladım ki kasmanın anlamı yok. çevremle bu şekilde diyalog kurmaya çabalamak beni plastik bir bünyeye çeviriyor, koydum gitti.
özüme dönüp rahatladım. ben müslüman bir ailede yetişmiştim ve artık inşallah sözcüğü iliklerime kadar işlemişti.
inşallah dediğimde bunu allaha olan inancım sebebiyle değil, bu köklü kültürün sahibi olan toplumun bir üyesi olduğumdan kullanıyorum.
allah diye nida da atıyorum, maşallah da diyorum. ölenlerin ardından rahmet de diliyorum, yakınlarına sabır da diliyorum.
böyle konuşunca toplumda göze batmıyorum ama soran olursa ateist olduğumu da söylüyorum. annem hariç tabi. duyarsa çok üzülür.
inşallah diyen ateisti anormal gören zihniyet de bu kültürün karanlık tarafı malesef. zamanla onlar da öğrenecek bir şeyleri. sabırla bekliyoruz.
