"Ben sensiz de yaşarım; ama seninle bir başka yaşarım." demiş Nazım Hikmet.
dedin. sonra da "evet 30umu aşsaydım da tüm bunları yaşasaydık atlatamazdım seni ama baksana 18imdeyim. ikimizde birbirimizi unutup başka hayatlarda yaşayacağız. birbirimiz için sadece bir anı olacağız." 'ı ekledin o mektuba.
mektubun burasını okurken bende "salak çocuk, benim için hiçbir zaman öyle olmayacağını bilmiyor" dedim ve sana hakvermemenin kızgınlığını yaşadım kendi içimde.
şimdi ise bunların arasından beş yıl geçti ve bu kadar kısa zamanda haklıymışsın diyebiliyorum. anı olarak kalmanın bende hakverişin kızgınlığını yaşıyorum.
keşke insanlar hayatımızda sonsuza kadar aynı önemlilikte kalabilse. herkesi yitiriyoruz. herkes gidiyor. bir biz kalıyoruz, onunla da bir türlü iyi geçinmeyi beceremiyoruz.
