29 Ekim günü görevli olduğum törene katılmak için sabah erken saatte evden çıktım. Minibüse bindim, bir yandan da Ezra ile mesajlaşıyordum. Sonra bir şey oldu, hatırlamıyorum tam ne olduğunu, yanımdaki kadınla fotoğraf çekilip çekilemeyeceğime dair inatlaşmaya başladık. Yok ulan benden daha çatlak ve cesaretli diyerek yanımdaki kadına döndüm sordum "Fotoğraf çekilebilir miyiz?"
Şöyle ters bir baktı, sandım kızacak. Elimden aldı telefonumu. Panik oldum, ne desem ne yapsam bilemedim. Açıklamayı denedim, inatlaştık arkadaşımla falan diye. Hiç takmadı beni. Açtı telefonumdan kamerayı, çekildik. Sonra bana geri verdi. O kadar sakindi ki.. Oysa ben terlemiştim bile korkudan. Ters bir şey dese sahiyim ağlardım.
Sonra dedim "Hadi ben enteresan biriyim, sen benden de enteresansın"
Şöyle bi düşünür gibi yaptı. 'Daha uyanamadım' dedi gayet sakince.
Hani anladım ben, memlekette cesaretten yoksun kimse yok. Biraz da çatlağız. Ama samimiyiz lan! Başka hiçbir ülkede yok samimiyetimiz. Harbiyim. Eşi bulunmaz bir şey. Doğalız. Canım Türkiye'm. Ne mutlu Türküm diyene...
