Yalnızlığın, yapacak paylaşıma ve zaman tüketmeye değer hiçbir şeyin bulunmamasıyla düşülen boşluğun mide boşluğu olması durumudur.
Her şey bu kadar ters giderken yeryüzünde, tat verenin sadece yiyecekler olmasına umut dolu bir bakış atılmasıdır.
Sofra hazırlanacak şenliğin kayıp olduğu, yedikçe enerjinin yok olduğu yalnızlık anı kafa dağıtışıdır.
Paylaşım arayışlarının çaresiz kaldığı, duvarlarında çınlattığı onca söze rağmen sessiz bir bedene sahip olan ruhun, derinliklerine akan yağmurları izleyişinden kaçma isteğidir; her bir arayış, bir lokmayla beraber atılır içerilere, ve sessizliğe gömmek üzere çiğnenirken geçici bir huzura erilir. Her bir lokma ayrı bir acı taşır ve her bir yutkunma ayrı bir teselli…
Sanki yenilen yutulan çaresizlikmiş gibi umutla kayıplıklar arasında koşar durur duygular, hıçkırıklar boğulur yemek borusunda kesik kesik. Sense yiyerek yok edemediğin yanlışların ölmemesine; içinde, tam da merkezinde güçlüce birikmesine yanarsın.
