Sevemedim tutamadım pamuk ellerinden,
gezemedik doya doya sahillerde.
Sevemedim seni öpemedim, güzel gözlerinden akan incileri cildime akıtarak.
Hiçbir zaman olmasını istemediğim bir şeyin tutkusuyla yanıp tutuşturdun beni ama sevemedim seni, sevmek istemediğimden.
Sevemedim seni, dokunduramadım teninin güzelliklerini tenime.
Sevseydim öldürecektin beni, bunu bildim ve korktum çekmekten seni içime.
Çünkü hayat bana emin olduğum tek bir şey öğretti bugüne kadar:
insanı hep sevgisiyle kullanır sevgisiyle yıpratırdı Sevdiği,
Seveni hep sevgisiyle değiştirmeye çalışır, sevgisiyle yok ederdi.
Şimdi söylesene; bu senin için yanıp tutuşan ruhuma bir kabullendirirsem seni ne kadar sevdiğini,
Şu en nadide varlığım olarak katilim olduğunda ben seni nasıl sevebilirim ki? söyle seni nasıl seveyim, ve anlat senden nasıl vazgeçeyim şimdi. .
Yanar tutuşur bedenim de bırak beni sen git; git egolarını tatmin edemesin kimse üzerimde.
Kimse yıpratamasın beni ellerine bıraktığım çaresizliğimde.
Kimse kapalı kapılarımdan güvenliğimi aşamasın Git!
git ve beni sevgisiz bırak ki ne sen katilim ol ne de ben kendini cani ellerine savunmasızca bırakmış biricik cesedin...
ağlayamıyorum şimdi, ağlayamıyorum çünkü yok olup göz yaşı dökmemeyi tercih ederek sevmedim seni. Ama ağlamak istiyorum sevdiği bedenden kaçırmak istediğim her saniye seni. göster şimdi bana eksik ruhla yaşamamın şeklini...
(bkz: severken öldürmek)
