Karanlık çöktükce geceye, dusuncelere daliyorum. Erken mi kalkacakmisim? Umrumda degil. Kapatiyorum gozlerimi. Siluetin beliriyor onumde. Kaldiriyorum elimi yavasca ve korka korka. Goturuyorum yuzune dogru. Yanagina dokunmak diyorum. Izin verir misin buna? Yaklastikca hedefe, uyanmaktan korkuyorum. Sahi ne kadar surecek bu? Yetmedi mi sence de ? Bazen yetmez hatta daha beter olur di mi? Hani çoldeki iri kum taneleri? Bilir misin sen o hikayeyi? Elbet bilirsin. Kim bilmez ki? Sorunlar diyorum o iri kum taneleri misali. Ufalasak olmaz mi ki? Dokunmak mi lazim illa bedenine? Zihnine degerse fikrim? Ufalamaya yetmez mi ? Oysa ne kadar basit di mi? Zorlastiran kim ki? Sen mi? Ben mi? Sahi kimdi?
Soylenmez normalde duygular. Saklanabildikce saklanmaliydi di mi? Strateji boyleydi. Peki bu umrumda oldu mu ki? Hep soylemedim mi aklimdakini su an da oldugu gibi? Belki de buydu nedeni.
