Bütün insanların iyi olarak görüldüğü dönem. Ne güzeldi. Ne hayaller kurardık. Dövüş Sinemalarına bakıp, kendimizi başrol oyuncusu zannederdik. Tertemiz duygularımız vardı. Ne güzeldi o dönemler. Nasıl bir deryaydı öyle ?
Bir insanın görebileceği en güzel yıllardır. Ancak bazı çocuklar böyle değil. Bu dönemde acı ve dertle tanışan çocuklar var. işin o kısmı ayrı bir dram.
Çocukluk döneminde insan art niyet taşımaz. Büyükler gözümüzde bir kahraman olarak görülür. Mahallede top oynayan bizden büyük abilerimiz, bizim için bir model olmuştur hep. Şöyle derdik. Büyüyünce bizde bu abiler gibi olacağız. Ama şimdi bir bak. O abi dediğimiz adamların yaşından nerdeyse bir on yaş daha ileri gitmişiz. Zaman nasıl geçiyor öyle ? Anlamak güç.
Çocukluk. Sevilen ve özlenen yıllardır. Ama her güzel şeyin sonunun olduğu gibi, çocuklukta bir elveda çekip ufuklarda kaybolup gidiyor. Bize o günleri hatırlamaktan başka birşey kalmıyor. Gerçek bu. Yalan olan dünya, çocukluk günlerine bakarak bir nebze temizleniyor. Herkes çocukken masum değil mi ?
