mutluluktan bir türlü nasibini alamamış. kısa vadede bile doğru düzgün mutlu olma kavramını tadıyla yaşayamamış, uzun vadeli bir mutluluğa ise hayal gözüyle bakan; bu yüzdendir ki elindeki mutluluk ile yaşamaya çalışan kişinin : 'ben niye mutlu olamıyorum ulan, yeter!' diyerek akli dengesini fazlasıyla yitirip, elinde arta kalan son mutluluğunu* sikerek çoğaltmaya kalkmasıdır. belki elinde ki bu mutluluktan da olacakdır. belki bu biyolojik olarak da mümkün değildir. ama son mutluluğunu mundar etme riskini göze almamak gibi lüksü kalmamıştır. zira daha kötüsü yoktur bunun.
ve hala merak ederim zahiri dostlar mutluluğu siksem çoğalır mı ki?
