benim yatağıma bile kahvaltı gelirken, ailem etrafımda dönerken ben bu kadar rahatlığı nasıl bırakıp evleneceğim?
Ben hala ayıcıgımla uyuyan, evde kimse olmadığında kanepelerden kanepelere atlayan, içimdeki çocukla birlikte büyüyen bir insanken nasıl bir evin sorumluluğunu üstlenebilirim?
Şimdi bile eve misafir geldiği an odama saklanıyorum nazi askerinden kaçan yahudi gibi.
Veya o kadar tembelim ki, bulaşık çıkmasın diye tüm yiyecekleri ambalajında yerim, evde varsa plastik tabak çatal kullanırım. Bilmem kaç parçalı ceyiz setleri nasıl hayatımın orta yerine gelecek?
Umarım düğün günü korkular tüm içimi kaplarken kaçak gelin olma kararı almam.
