Ölümü düşünmektir. Her gün, her saat düşünürüm. Eski sevgilimi, şimdiki sevgilimi, aşık olduğum kızı, sevdiğim arkadaşlarımı, sevmediklerimi, dersler, sınavlar, evlilik, gelecek her şeyi yani, ama anlamları yok hiç birinin. Ben ateistim ve Ölümden sonra hayat yok. Yani yaşadığımız şeyler olmıyacak. Hiç birini algılamak, hisdetmek gibi şeyler olmayacak. Yani madem geldik anı yaşa diye bir şeyde yok. O anıları hatırlamak önemli bence. Yani oturduğumuz evi düşünün ister sizin ister kira, 100 yıl sonra bu evde (15 yıl kalıyorum evde) başka anılar, acılar, gülüşler, ne s.kşler dönecek bu evde. Ya da yıkılıp aynı şeyler. Mesela eski lisenizi düşünün, oradaki müdürler, kantici ablalar, abiler, hocalar. Yani ortam her şeyi ile. Adeta mini bir şehir, yani kurallarına uymak zorundasınız, yoksa disiplin ve sonraları. Ve 20-30 yıl sonra başka bir şehir olmuştur o okul. işte şimdiki anılar güzel şeyler var, ama bunlar anlık yada yıllık en sonunda bitiyor. Anlamlatı yok hiç birinin. Bunları düşünce insan cidden deliriyor.
