dizesi ile perdeleri kapayan bir tiyatro. zarifoğlu yine kelimleri evine alıp onlara önce kendi anlamlarını sonra ise kendisinin anlatmak istediğini söylemiş ve kelimleri hizaya getirmiş. böylesine vurucu bir şiirin yazılması demek sonsuzluk demek/aşk demek/terketmek demek/yalnızlık demek.
zarifoğlu hep yaptığını yapıyor aslında. şairliğin/şairin kelimeler üzerinde kurabileceği hakimiyetin fitilini ateşliyor. bize düşen karşısına geçip patlama anını beklemek. ve bu şiir kalbimizde/ruhumuzda öyle gürültülü/öyle tahrip gücü yüksek bir şekilde patlıyor ki onulmaz yaralar açıyor.
mevlana idris'inde dediği gibi;
biz bakardık ve sen yürürdün şeyhim
sen yürürdün ve dağlar yürürdü.
zarifoğlu şiir ile/şiiri ile yürüyor ve biz bakıyoruz... *
