üniversite sınavına bir hafta kala birer yıl arayla iki kere yaşadığım olaydır. tüm aileyi karşıma alıp "hayır, eski sevgilimin yaptığı gibi üniversite sınavıma mani olacak bir şey olmayacak bu sefer" dememin ardından bir ay sonra yatak odasında telefon elimde ayna karşısında bağdaş kurup başımı sol elime bırakıp sallanarak ağladığım zaman geliyor aklıma. "arama, telefonu kapatacağım yoksa" ile uzaklara uzanamayan elim kolum bağlanıyor bu sefer de. sebebini dahi öğrenemiyorum bir gün sonra istanbul'a gelmesini heyecanla beklerken. böyle bir durum işte.
garip.
