Bu sabahların bir anlamı yokmuş.
Bu hep böyle böyle gidemiyormuş.
O çok anlam yüklediğim tesadüfler sadece hayatın benle daha çok eğlenebilmesi için attığı yemlermiş, yuttum.
Kendimi bildiğimden bu yana çok teknolojik gelişime şahit oldum, gözümün önünde ne hayatlar yıkıldı, şehirler değişti, insanlar, ünlüler. Sürekli bişeyler değişirken ısrarla değişimi reddeden bazı gerçekler olduğunu öğrendim. Ne yapsam değiştiremediğim gerçekler.
Evet, dedikleri gibi bazı şeylerin zamanla geçtiğini gördüm, ama zamanla artan bazı şeyler olabileceğinden bahsetmemişlerdi, varmış.
Bürokrasi dünyanın en boktan şeylerinden biriymiş.
Bu yaşıma kadar övgüler yağdırdığım yalnızlığım ve özgürlüğümün, artık çok da övülesi bişey olmadığını, aksine taşıdığım ağır bir yük olduğunu farkettim.
Ne çok şarkı biriktirdiğimi farkettim söylenmeyen, ne cümleler çizdim kitaplardan okumak için birine. Hepsi bekliyor. 29 yaşında, insanın daha fazla söylenmeyen cümle biriktiresi gelmiyor.
Ergenliğin ergenlik dönemine ait bir olgu olmadığını gördüm ve böylesinin daha beter olduğunu. Koca koca adamların kadınların hayattan arayıştan bihaber, kıskanç, hırslı, kalıplara sıkışmış kaldıklarını görmek; neden gelecekten umutlu olmamam gerektiğini gösteriyor her yeni gün.
Ve zaman çok hızlı geçiyormuş gerçekten. 30 a yılların var olduğu zamanlar dün gibi.
Zamanın hakkını verebilme telaşında var olmaya çabalıyorum 29 yaşımda, en büyük farkındalığım budur.
