iki yıl önce kaybettiğim babamın ardından yazdığım bu cümleler bu sözü doğrular nitelikte...
Yeniden Doğuyorum
"her erkeğin ölümü babasının ölümüyle başlar" (Orhan Pamuk)
işte bende ölüyorum, bir an önce ölmek istiyorum. Babanın ardından başlayan bu ikinci hayatın
bana neler getireceğini tam kestiremeden.
Hergün ölüyorum, her sabah, her gece... her tarafta senden bir iz var ama hepsi boş bir teselli. Hangisi
birdaha "baba" kelimesini kullanamayacak olmanın eksikliğini giderebilir ki?
Hangisi günaydın "baba" diyebilmeye bedel ki?
Belkide en zor ölümü yaşıyorum... Bedenimin yarısını kaybetmiş, bir mucize; geri gel diye bekliyorum...
Gelmiyorsun, gelmeyeceksin bunu bilmek istemiyorum. Kemiklerimi kırarcasına sımsıkı sarılmanı, öpmeni, kokunu, o güzel
saçlarının tek bir telini rüyalarımda arıyorum.
Sen geliyorsun ve ben o sabah ölü uyanıyorum!..
Bu karın ağrısı, bu kemiklerime kadar işleyen acı, bu sensizlik, bu sessizlik... Haykırmak istiyorum!
Bazen nefes bile alamıyorum...
Artık öğreniyorum; babanın oğluna öğrettiği en son şeyin babasızlık olduğunu...
ve yeniden doğuyorum. Babasız bir hayata gözlerimi açıyorum; sensiz, yarım ve olgun...
