içinde bulunduğum psikolojik durumun tarifi olacak sözdür... şöle ki tabiri caizse alem puşt olmuş bize onların kıçını toplamak düşerken soğuk, tadı kalmamış hatta kurtlanmış ve topluma hergün yeni canlılar türeten olayların ısıtılıp ısıtılıp masama konması ve artık bu yemeklere yoğurt da koysam bi boka yaramadığının farkındaki bünyemin kusma noktasına gelmesi hatta düşünce bulimiası olmamın verdiği köhne acıyla - ki acımızı bile yaşatmazlarken- ortada elinde dolaşan abazan misali volta atıp tesbih yerine otuzbir çekmekle eş bir hayatın infilak noktasına gelmesini yaşıyorum...
