Bugünlerde üstümden çıkmayan sigara kokusu gibi, değişik. Sanki ne yaparsam yapayım yarım kalan, eksikliği ile eleştirilebilecek bir şeyler var ve bu durum insanı gerçekten yoruyor, özellikle zihinsel olarak.
Bazen insanın motivasyonunu kaybettiği, odaklanmayı beceremediği oluyor ve bana kalırsa işlerin kötüye gitmesi bu kritik noktada başlıyor. Eğer gücün varsa ve bunu kırmayı başarırsan, o kadar da kötü bir durum yok fakat bahsettiğim gücü bulamadığın ve kritik noktayı da geçtiğinde işte o zaman zaman ve madde senden bağımsız bir şekilde üzerinden kayıp gidiyor ve sen sadece şaşkınlık içerisinde olanları izliyorsun, muhtemelen yatağından da evinden de çıkmıyorsun, bu gidişle buna alışacak ve dışarı adım atmaya korkar hale geleceksin.
Kafası karışık insanlarız sanırım hepimiz. Aradığımızı bulamamış, biraz tatlı ama çok tuzlu hayatları belki bir gün daha tatlı olur hayaliyle yaşamaya çalışıyoruz. Bu yüzdendir ki azmimizi, küçüklüğünde rağmen büyük davranmaya çalışmamızı seviyorum. Bunları sana düpedüz yazıyorum, zira okurken beni anlayacağına ve ne de çok seni anlattığımı düşüneceğini biliyorum. Belki de tam da bu noktada her şey iyiye gitmeye başlar, en azından umudum var.
