Alzheimer’ın pençesinde her geçen gün hafızası enkaza dönüşen bir anne ve ona bakmakla yükümlü olan iki kız kardeşin yaşam, vicdan, bağlılıklar ve sorumluluklar üzerine verdikleri müthiş bir ayakta kalma mücadelesi..
son zamanlarda izlediğim, bana en dokunan tiyatro oyunu oldu. hikayesi bendendi çünkü. çok tanıdıktı...
hareketli dekoru, dekorları taşıyanların narin ve batmayan hareketleri çok güzeldi.
anne rolünü oynayan AYSEL ÇAKAR KARAya hayran kalmamak elde değil. özlem gündoğduyine sanki yazılmış karakteri değil de, kendini oynuyormuş gibiydi.
bunların haricinde, bazı kopukluklar hissettim. anlaşılmayan bir kaç nokta oldu nazarımda.
ancak, naçizane fikrim, izlenmeye değer olduğudur.
