Benim dedem bir kahramandı arkadaşlar. Ben 6 yaşıma kadar anneannem ve dedem ile birlikte yaşadım. Bana annemden çok annelik babamdan çok babalık yaptılar allah razı olsun. Ailem çalıştığı için haftaiçi dedemlere bırakırlardı haftasonları lütfedip alırlardı. Birgün yine dedemlerdeyim anneannem ne yemek yaptıysa ben beğenmedim çocukluk işte bugün önüme saman koysa itiraz etmem yerim kurban olduğum nasıl özledim. Yapmışız işte bir eşeklik. Dedemin gecekondusu vardı mamakta orada büyüdüm. Bahçemiz vardı kocaman. Ben yemeği beğenmedim indim bahçeye bir yandan ağlıyorum bir yandan elimi açmışım "allahım bu yemekler çok kötü nolur bana pide gönder" diye dua ediyorum. Rahmetli dedem pencereden duymuş bunu namaza gidiyorum diye Mamak çarşıya inmiş bana pide yaptırıp getirdi. O günden sonra ne bir daha yemek ayırt ettim dedemin evinde ne de hayatım boyunca bir daha o gün yediğim pide kadar lezzetli pide yiyemedim. Şimdi ikiside rahmetli oldu. Kokularına kadar özlüyorum canına yandıklarımı. Allah büyüklerimizi başımızdan eksik etmesin. Ne yaşarsanız yaşayın hiçbirine of dahi demeyin. Gün gelir böyle bir parça kokularına hasret kalırsınız.
