bazı bazı mezarının başına gidip cevabını alamayacağı onlarca soru sormasına neden olur insanın...
nasıl başardın bunu?
nefret ettiğin halde her gün banklarında oturduğun o parktan nasıl vazgeçebildin?
seni seven onlarca insan varken nasıl bırakabildin onları?
o hayran olduğun bir çift gözü nasıl bir ömür yaşlı bırakmaya karar verdin?
ya annen ve baban? onların üzüntüsünü vicdanında nasıl yok edebildin?
dostların, yani ben, biz? bizden nasıl kopabildin kendi ellerinle gelip solumuzda acılarını dökerken?
hatırlar mısın "dolduracaksın acılarını arka cebine ve ellerini ön ceplerine sokup ağzında sığara ile umursamadan hayatı ve insanları umarsızca dolaşacaksın dünyayı, hiçbir karesini hatıra olsun diye saklamayacaksın sadece izleyim o muhteşem manzaraları derin bir nefes çekip ölümünü bekleyeceksin" deyişini? peki neden hayattaki tek isteğini yapmaktan vazgeçtin?
neydi seni kendinin katili yapan?
hiç düşünmedin mi o son karar anında sevginin ve seni seven insanların kalbini? hiç aklına gelmedi mi kahkahalar içinde kovulduğumuz cafeler? insanlarla dalga geçişlerimiz? umursamadan kimseyi bağıra bağıra konuştuğumuz yolları? toplu taşıma araçlarındaki çocukça davranışlarımızı?
hiç düşünmedi mi söyle? hiç aklına gelmedi mi o ilk sevişmen? tapar gibi evdiğin kızı dudaklarından öptüğün an?
hiçbir şeyi hatırlamayacak kadar mı öldürdün beynini? anlık mutluluklarını anlatırken dolan gözlerinede mi acımadın kapatırken son kez?
yalvarırım söyle nasıl başardın bunu? neden hiçbir şey söylemiyorsun? bu kadar mı çok nefret ettin konuşmaktan? nasıl unuttun günlerce hiç kalkmadan yaptığımız güncel dünya tartışmalarını?
tamam sus! knouşmayacaksın yine! biliyorum çok soru sordum neyse unut hepsini ama bu soruma cevap ver lütfen!
güldün mü son kez dünyaya ve baktın mı gökyüzüne sırıtarak o alaycı tavrınla?
