Bizde novruz bayramı olunca büyük bir ateş yakılır ve gençler o ateşin üzerinden atlar, biz ona tonqal deriz. Üzerinden atlayınca geçen senenin tüm ağırlığını uğursuzluğunu ateşte yakmak ve yeni yıla uğurlu girmek için olduğu düşünülür. Bayramın bir adeti işte.
11 yaşında bin türlü deney yapıp hızımı alamamışım, baktım yine büyük bir ateş yakılmış. Eve koşup bir kaç deodrant aldım, üzerinde "ateşe yaklaştırmayın" gibi bir uyarı olduğunu bildiğim için, acaba ateşe atarsam ne olur diye düşünerek gidip hızlıca hepsini ateşin içine fırlattım. Bizim mahallenin yaşlı amcalarından biri meğerse ateşin üzerinden atlamaya hazırlanıyormuş, hız kazanmak için geri geri gidip koşarak ateşe doğru geldiğini görünce, amcaaaa duuuuuuur diye bağırdığımı hatırlıyorum. Ateşe yakın durduğum için patlamada bilincimi kaybetmişim, zayıf bi çocuk olduğum için zırt pırt bayılıyordum. Hani biraz güçlü rüzgar olsa uçarım, o kadar zayıf ve çelimsizim işte. bizimkiler hastaneye götürmek yerine evde yoğurt yedirip duşa sokmuşlar, Tabi abi! Zaten yoğurt yiyince tüm ağrılarını unutuyorsun. Bizim ev tıbbın geldiği son noktada.. başın mı ağrıyor? Sıkıca bağla geçer, grip mi oldun? Sıcak su iç bitti, belin mi sakatlandı? Yerde yat, beline sıcak tuğla koy! Tamam da güzel ailem, bana niye yoğurt yediriyorsunuz? Zehirlensem bir nebze sineye çekerdim, dahası bir bilene sorun dimi? Bak hastane filan demedim, çünkü bizimkiler hastaneden korktuğu kadar hiçbir şeyden korkmaz..
Ha amca mı? Bişey olmadı, hızını iyi ayarladığı için azıcık götü hasar gördü. Bir kaç gün oturamadı ve yürüyemedi. Onun dışında iyi oldu fakat bana olan öfkesi asla dinmedi *
