kendine kendi ellerinle uçsuz bucaksız bi hapishane kurdun sen.hiçbi şey bilmemenin cezasıydı bu.farkında olmayışının.hep o bahsettiğin bilince sahip olmamanın.yeterince olmamanın.bazıları gerçekten dünyaya gelmeden akıllı olarak kodlanmış gibiyken,sen neden hep yanarak öğrenmek zorundasın.oysa ateşe biraz yaklaşarak,sadece biraz yakından bakarak da öğrenebilirdin yapmaman gerektiğini.şimdi çok farkındasın tamamen farkındasın hatta farkındalığının farkındasın ama bi işe yaramıyor değil mi.çünkü geri alamıyosun 5yıl önceyi.kendine verdiğin zararı telâfi edemiyosun.görüyosun artık farkındasın ama giden çok şey var.geri getiremiyosun.harcadığın mevsimlere üzülüyosun,her mutsuz cumartesiye,her istanbulsuz sonbahara,harcanmış her şubata,her melânkolik pazarlara....yazı beklemek yetmiyo çünkü.sen yazı bekledikçe mevsimler birbirine karışıyo.dört mevsimi doya doya yaşadığın şehirden gittin çünkü hem de kocaman bir hiç için.üşümek sadece sevdiğin caddelerde sevdiğin insanlarla güzeldir.sen şimdi güneşi bile sevmiyosun durduğun yerde.çünkü durduğun yer ruhundan parçalar taşımıyo,ya da ruhun durduğun yerden.dönemiyosun,dönemedikçe mevsimleri unutuyosun.mevsimlerin anlam kazanacağı günleri bekliyosun çaresizce...bazen umutlu bazen çok umutsuz...sıradan bi pazartesiyi özlüyosun,ılık bi salı rüzgârını,karmaşık ama mutlu bi çarşambayı,sıkıcı ama huzurlu bi perşembeyi,heyecanlı ve renkli bi cumayı,neşeli bi cumartesiyi,boğucu ama yarını beklemeye değen bi pazarı...şimdi 7gün hiçbi şey ifade etmiyo senin için,mutlu olduğun anları toplayıp saklamak tek iyi şey hayatındaki...oysa herşey farklı olabilirdi şimdi.sen bütün güzellikleri tüketip hiçliğe geldin...ve tükettiğin herşeyin cezası gibi sanki yeniden varedemedin...sana geçecek demek istiyorum,geçecek biliyorum,ama kaçırdığın ne varsa mevsimlerin içinde,sana geri gelmezse diye korkuyorum,geri geleceğine inanmak istiyorum,buna inanmayı çok istiyorum,inanıyorum...
