hoca hala gelmedi. oysa ki bugün, "bunlar ileride ne işimize yarayacak?" dersinin ikinci konusu olan "bu konu öss'de sorulmuyor ki" yi işleyecekti.
harun, kımıldanmaya başladı. harun lise 2'de olmamıza rağmen, üniversitede okulu uzatmış bir hava yaratıyordu. yüz hatları keskindi. sakalları orta 1'i orta 2'ye bağlayan o yazda çıkmıştı. harun önderliğinde baba ismet, piç kaan ve sarı rıza'dan oluşan bir komite, sınıf kapısının önüne çıktılar ve sağa sola şöye bir bakındılar. lakaplarına bakınca insanların aklında, "mahalle eşrafı mıyız, fen-edebiyat sınıfı mıyız, belli değil mınaki" soruları oluşuyordu. aslında böyle lakapları da yoktu, sırf artizlik olsun diye yazdım. bildiğin ismet, kaan ve rıza. kağan.
herkesin bildiği üzere hocanın gelmediği durumlarda, sınıfın erken tahliyesi hayat kurtarır. bu yüzden, ismet ve kaan her zaman ki taktiği uygulayarak, ilknur başta olmak üzere sınıfın ders notu tedarikçisi ve fotokopici mustafa'nın işbirlikçisi kızları ikna etmek istiyorlardı. bunun için hocanın dün en son soğuk betona otururken görüldüğünü ve dün akşam kendisinden haber alınamadığını ve bu sabah gelen son habere göre basurunun azdığını söylediler. ilknur bile, kollarıyla kitaplarını göğüs hizasında sarmalamış, kendini bahçeye atmaya hazırlanıyor, rıza ise sınıf kapısında 'panik yapmadan...önce kızlar ve uzun eşşek oynamayan ana kuzusu erkekler' diyerek sınıfı telkin ediyordu.
ve o an, ilknur için hiç de önemli olmayan; ama ismet, kaan ve rıza'nın dünyasını başına yıkan bir yakarış duyuldu harun'dan: 'tayfun hoca geliyor, bacağına sıçayım!'. harun sinirlenmişti. ilknur ise çoktan yerini almıştı.
