insan doğası gereği, tarihin ilk çağlarından bugüne kadar sürekli kendinden daha güçlü bir varlık olduğu fikrine kapılmıştır. çünkü kabiliyetlerine rağmen insan doğa karşısında güçsüz ve savunmasızdır.
daha sonraları insan, kendinden daha güçlü varlıklara olan inancına sistematik bir form kazandırmış ve günümüzün semavi dinlerine kadar uzanan ilkel dinleri ortaya çıkarmışlardır.
teferruatlar farklı olsa bile incelendiğinde hem semavi dinlerin hem de ilkel ve yerel dinlerin aslında birbirinin türevi olduğu görülecektir.
ve bütün bunların sonunda insan "tanri varsa bile niye tapayim ki" diyor.
çok da haklı, ama bir farkla.
insan zaten kendi yaratımı olan bir varlığa neden tapsın ki?
