televizyonla olan bağı çemberimde gül oya ile kurulmuş ve onunla bitmiş bir insansan sana çok şey hatırlatacak filmdir.
bir kere deniz uğur denen kadın, öğretmendir ve daha da önemlisi adı yurdanur'dur. (hey allah'ım!) o deniz uğur denen kadının idealist örtmen tavırları da -çok uzak olmakla beraber- mehmet ve yurdanur'u hatırlatmadı değil. tabi esas noktayı bahadır'ın ölüm sahnesi belirliyor. izleyenler hatırlayacaktır -hey gidi hancıların sultan- sultan da bir silahla ölmüş ve o'nun ölümüyle de yerdeki karıncalara yönelik bir final yazmıştı çağan ırmak. hatta ''bahar geliyor, ne çok işi var şimdi o'nun'' cümlesi çemberimde gül oya'nın da etkileyici sözlerinden biriydi.
onun dışında ''hadi bir oyun oynayalım, korku olsun''la başlayan ve bahadır psikopatının ''kurbanlarının'' hayatlarıyla ilgili her şeyi bilmesiyle ve onları geçmişleriyle yüzleştirmesiyle devam eden kurgu tamamen testere'yi hatırlattı. karakterlerin holivuud'da yaptıkları göndermeler, özellikle bahadır cinsinin damarları şişecek kadar hızlı ve her telden konuşmaları yüzlerinin aldığı değişik ifadelerle birleşince etkileyici olabiliyor.
çağan ırmak'ın ''yarattığı'' herhangi bir şeyi -çağan'ı severim yurdanur'dan ötürü- sevebilme potansiyeline sahip biri için, yine güzel gelecek bir film.
hamiş: yurdanur ismi deniz uğur'da çok sırıtmış. hıh!
