kemalizmden sosyal demokrasi olmayacağı gerçeğidir. sosyal demokrasi devletin ideolojik vasıtalarını kullanarak halkı değiştirip dönüştürmeyi hedeflemez. sosyal demokrasi, tepeden inmeci değildir, bireyi liberalizmin aksine, sadece özgürlük ekseninde değil emek ekseninde de korumayı hedefler.
sosyal demokrasi, askeri ve sivil bürokrasi ile ittifak halinde değildir ve anca resmi ideolojisi olmayan ülkelerde işlev görebilir. sosyal demokrasi, her ne kadar lenin' e göre sosyalizmin yılana bürünmüş hali olsa ve burjuva çıkarları için kullanılabilse de, sosyalizm gibi ütopik değil, rasyonelist temeli çok kuvvetli olabilen bir sistemdir.
kemalizm sosyal demokrasi değil, halkçılıktır. kemalist halkçılık, toplumculuk kuramında yer alsa da, sendikalarla olan bağları zayıftır, sivil topluma hitap edip etmediği onun açısından pek önemli değildir. emek gibi devletten bağımsız değildir. devleti şekillendiren anlayıştır. kemalizmin kemalistlere verdiği bu elitist durum, sosyal demokrat partilerden esirgenmiştir türkiye' de.
sosyal demokrasi namına, 65 lerdeki tip i, sosyalist olması babında saymazsak; 70 lerin ecevit' i türkiye' deki tek örnektir. 70lerde ecevit, inönü' den miras kalan faşizan chp tortularını temizlemek suretiyle devletin kirli yüzüyle hesaplaşma cesareti gösterebilen bir chp yaratmış ve bir çok kişinin chp' yle olan bağını keserek partiyi adam etmişti. 80 darbesinden 12 yıl sonra benzer bir fırsatı yakalayan chp, 90 lı yılların sonunda altan öymenleri tasfiye ederek, ismail cem' in yeni türkiye partisi de istenen ve beklenen başarıyı sağlayamayınca deniz baykal adlı pragmatist politikacının elinde çürümeye bırakılmıştır. asıl sosyal demokratlar bugün baykal' a lanetler okurken, aklı başında her sosyal demokrat bir parti açlığı duymakta ve ödp, shp gibi partilerden medet ummak zorunda kalmaktadır.
